Bir noktayı bazen gözden kaçırdığımızı düşünüyorum. Geleneksel eğitim sistemi ve devamında iş hayatının bilgiyi öne çıkaran ve rekabetle ölçen dünyasında asıl mesele yıllarca es geçilmiş. Oysa zaman artık rekabet ve hiyerarşi değil, bilgiyi sindirerek yaşayan ve bu yaşadıklarıyla “öğreten” değil “aktaran” insan zamanı…

Mesele hangi eğitimlerin sertifikalarına sahip olduğun, kaç grup açtığın, kaç saat koçluk yaptığın değil…Olayın “15 yıllık yönetici deneyimi” gibi bir kalıba sokulması geri kalmış eski yöntemlerin devamı. Çünkü ne 15 yıllık yöneticiler tanıdım liderlik vasfından, ekip yönetiminden vb…yoksun, ne hocalarla çalıştım, kendimi sağılmış bir inek gibi hissettiğim.

Mesela istersem ben MBSR’da 62. grubumu açayım, eğer aramızda bir bağ olmazsa, eğer karşılıklı birbirimizden bir şeyler öğrenmezsek, eğer sen bana ihtiyacın olduğunda ulaşamazsan iş mekanikleşir, bilgi seviyesinde kalır, “to-do” listesinde bir “check” olur ama ne sana faydası olur ne bana…

Bir grubumda – tüm bu yazacaklarımdan kendileri haberdarlar, buradan tekrar selam olsun – Can beni ilk 4 hafta boyunca sorularıyla gömdü. Hiç sıkılmadım, ne soruluyor beaa demedim, çünkü her sorusunda kendi içimdeki Bayan Sorgu’nun başıyla onaylamasını gördüm. O sordukça kendi şüpheciliğimi gözlemledim. Başka bir grubumda Duygu “hissedemiyorum, tam olmuyor bu” dedi, canı sıkıldı, baştan başladı. Hiç yadırgamadım, yargılamadım. Onunla birlikte kendi içimdeki Bayan Mükemmeliyetçi’nin de poflamalarına gülümsedim. Duygu’yla birlikte selam çaktık meli/malı’lara, olmadı işte naralarına…

Demem o ki, bilgiyi her yerden öğrenebiliriz, önemli olan deneyimimizde yanı başınızda olacak rehberin siz o yollardan geçerken ne kadar elini omuzunuzda hissettirdiği…Neyi ne kadar deneyimlemiş, o birlikte geçeceğiniz yollardan kaç kere geçmiş, kaç kere pusulasız kalıp kaybolma korkusu yaşamış, kaç kere sil baştan tekrar yola çıkmış…

O yolları yürümeden sana nasıl tarif edebilirim ki?