Geçen yine sorunlar üst üste bindiği bir an, çocukluğumu düşündüm. Dedim ki, ben ne ara büyüdüm… Ne ara büyüdüm de bu kadar sorumluluğa battım. Muzlu sütümü içip televizyonun karşısında sanki dünyanın en önemli şeyiymiş gibi He-Man izlediğim günler daha dün gibi. Ya da dudaklarım mosmor olana, ellerim nine gibi buruşuna kadar denizde geçirdiğim vakitler…Arkadaşlarımla 10 sakızı birden ağzımıza atıp en büyük balonu kim şişerecek yarışmamız…
Mesela öyle bir zaman makinesi bulunsa da o kir pas içindeki çocuğu şu “kariyer”, “sorumluluk” ve “kredi” sahibi “ciddi” halimle bir tanıştırsam. Ne derler acaba birbirlerine…

O çocuk hala orada bir yerlerde… Arada bir çıkmaya çalışıyor, görüyorum. Ama hani yetişkinim ya, hani sorumluluk sahibiyim ya, o çocuğu hemen susturup bastırıyorum. Şimdi derin bir nefes alıp yetişkin olmanın verdiği yetkiye dayanarak unuttuğum o çocuğa tekrardan merhaba deme zamanı…

Merhaba,
saklanmana, kaybolmana, susmana, oynamaktan vazgeçmene daha fazla izin vermeyeceğim. Ben buradayım, sen dilediğin gibi oynarken ben gerekenleri zaten yapıyorum.

Lütfen, oyuna devam Tuba 🙂